ВАҚТЕ ОМӮЗГОР ОЛИМ АСТ...

Табиист, ки инсонҳои нек ва асил дар дилу дидаҳо зуд ҷой мегиранд ва як умр мемонанд.
Мурод Муродӣ аз зумраи ҳамин гуна инсонҳост. Наметавонӣ, ки дӯсташ надорӣ ва эҳтиромашро ба ҷой наорӣ. Дуруст аст, ки ҳама чизро то наҷӯӣ, намеёбӣ, ба ҷуз дӯст, ки то наёбӣ, намеҷӯӣ.

Ман дидаам, мушоҳида кардаам, ки дар бораи ин ё он шахсияти маъруф дар баробари зикри сифатҳои некаш аз ин ё он амали бадаш, агарчи он ҳам аз назари онҳост, ёдовар мешаванд. Ва ё мегӯянд, ки олими хуб аст, аммо андак ғурур дорад, худхоҳ мебошад, дасти касеро намегирад, хушмуомила нест.
Дар бораи Мурод Муродӣ ҳамеша суханони нек шунидаам. Худам ҳам, албатта, суханони нек, тавсифӣ гуфтааму мегӯям. Чаро?
Мурод Муродӣ олим аст, унвонҳои баланди илмӣ дорад, аммо ҳеҷ гоҳ ба он нанозидааст. Ӯ хуб медонад, ки илм ҳадаф нест, василаи ҳадаф аст.
Мурод Муродӣ роҳнамо аст, дар вуҷудаш бухл надорад. Ҳар чи медонад, бедареғ мебахшад ва дасти ёрӣ дароз мекунад. Ӯ медонад, ки андак ғафлат варзидан, беҳавсалагӣ зоҳир намудан, насли ояндасози миллатро на танҳо ба сӯи манзили мақсуд намебарад, балки дар гумроҳӣ меандозад.
Мурод Муродӣ ҳам олим аст, ҳам омӯзгор, ҳам тарбиятгар ва ҳам доӣ, яъне даъватгар. Медонад, хуб медонад, ки яке аз инҳо дар омӯзгор набошад, дарсаш самарабахш шуда наметавонад. 
Ӯ омӯзгори соҳаи рӯзноманигорӣ дар Донишгоҳи миллии Тоҷикистон аст. Мо ва шогирдони ин устод боз барои он ӯро дӯст медорем, ки илмаш бо амалаш пайваст аст. Яъне, матлаби рӯзноманигорӣ навишта метавонад ва онро ҳам хубу сари вақт.
Солҳои зиёд аст, ки барои рӯзномаи “Ҷумҳурият” ва он ҳам аксар вақт ба хоҳишу дархости мо матлаб менависад. Дар омода кардану ба чоп супурдани онҳо рӯзноманигоронамон ҳеҷ гуна ранҷ накашидаанду намекашанд. Ин ҳақиқатро бояд зикр кард, ки на ҳамаи омӯзгорони соҳаи рӯзноманигорӣ матлаб навишта метавонанд, хосса барои рӯзномаи “Ҷумҳурият”, ки масъулияти бештару мавзуъҳои муҳимтарро хостор аст ва мавқеи миллату давлатро муайян мекунад.
Навиштаҳои ӯ ҷолибу ҳидояткунан-даву дархӯрӣ замони мо ва ҳама замонҳои дигар аст.
Ӯ бо навиштаҳояш тарғибгари маърифату одамият ва ҳувияти миллӣ мебошад.
 Албатта, як олими асил медонад, ки чӣ бинависад, чӣ тавр бинависад, чӣ бигӯяд ва чӣ тавр бигӯяд ва низ дар куҷо, барои кӣ.
Воқеан, мо ӯро барои он низ дӯст медорем, ки медонад илм чаҳор (чоряк) аст. Дар аввали чоряки он инсон мепиндорад, ки ӯ донотарин мардум аст ва ин дар ибтидои таҳсили илм мебошад. Вақте вориди чоряки дуюм мешавад, дармеёбад, ки чизҳое аз илмро нагирифтааст, яъне он қадар, ки зарур аст, намедонад.
Замоне ки дар чоряки сеюм мерасад, ин ҳақиқат барояш маълум мешавад, ки надонистаҳояш бештар аз донистаҳояш мебошанд.
Дар чоряки охир изҳор медорад, баски чунин мепиндорад, ки нодонтарини инсонҳост. Дар ин маврид вусъати илмро мебинаду барояш ошкор мешавад. Яъне, “маълумам шуд, ки ҳеҷ маълум нашуд”. Аз ин рӯст, ки дар омӯзиш, пажӯҳиш аз худ ҳеҷ гоҳ қонеъ нашуда ва намешавад. Медонед, ки қаноат дар ин роҳи дарозу мушкилгузар ғафлатро ба вуҷуд меорад ва нахустину бузургтарин роҳзанаш мегардад.
Метавонад, ки бо сабурӣ ҳарфи мусоҳибашро то ба охир бишнавад ва ҳеҷ гоҳ ӯро қатъ накунад. Агар ҳақ ба ҷониби мусоҳибаш бошад, бо хушнудӣ онро мепазирад. Ва агар дарёбад, ки ӯ дар роҳи хато аст, бисёр нарму нозук, бе ин ки биранҷондаш, роҳбарияш мекунад, роҳбарии дурусту дар роҳи рост.
Аз рӯи китобҳои таълифкардааш омӯзгорон ба рӯзноманигорони оянда дар муассисаҳои таҳсилоти олии касбӣ ва миёнаи касбӣ дарс мегузаранд. Аз ҷумла, худи ман. Ҳар як мавзуъро дурусту фаҳмо баррасӣ кардааст. Барои дарку фаҳми бештари онҳо мисолҳои зиёду ҷолибу ҳадафрас овардааст.
Китобҳои дарсии таълифкардааш сол ба сол такмил меёбанд ва аз дастовардҳои навтарини соҳа мехоҳад шогирдону омӯзгорон огоҳии комил дошта бошанд.
Ӯ ба як шохаи илми рӯзноманигорӣ маҳдуд намешавад. Яъне, донишаш фарох асту мехоҳад аз он дигарон низ баҳравар шаванд. 
Ӯ мукарриз ва мунаққиди хуб низ ҳаст, муқарриз ва мунаққиди асарҳои бадеӣ ва соҳаи адабиёту адабиётшиносӣ. Ба тозатарин асарҳои насрии адибони муосир ошноӣ дорад ва дар бораи онҳо ва эҷодашон сари вақт андешаҳо ва бардоштҳояшро менависад. Хубро аз бад мешиносад, фарқ карда метавонад ва ҳам саъй ба харҷ медиҳад, балки худро масъул медонад, ки дар хуб шудани бад саҳм бигирад. Дар ин маврид ошиқонаву содиқона амал мекунад, донишу таҷрибаҳои андӯхтаашро дареғ намедорад ва аз ҳеҷ гуна мушкилот наметарсад. Ба як нафар фидои роҳи ҳақиқату садоқат азбаски табдил ёфтааст. 
Мо – аҳли эҷоди “Ҷумҳурият”, дар баробари он ки дӯсташ медорему эҳтиромаш мегузорем, ҳамчу корманди эҷодии худ, роҳнамои худ ӯро меҳисобем. 
Бешак, инсонҳое аз қабили Мурод Муродӣ, ки худро барои рушди миллат, инсоният бахшидаанду мебахшанд, ҳамеша маҳбуб мемонанд.

Абдулқодири РАҲИМ, 
“Ҷумҳурият”