ҲАР КАЛОМИ МОДАР ҲИКМАТ АСТ

Модар азизтарин мавҷуди рӯи Замин буда, зиндагӣ аз нафаси гарму дилнавози ӯ оғоз мегирад. Модар сарчашмаи меҳр асту муҳаббат, кони ишқ асту садоқат, дунёи аҷибу дилрабое дар домони поки ӯ нуҳуфта. Магар нафаре ҳаст, ки ба хотири нафас додани каси дигар ҷони худро дареғ надорад? Магар ин модар нест, ки аз нахустин рӯзи пайдоиши фарзанд, то вопасин дам қалбаш танҳо ба хотири ӯ метапад? Пас, модар, бешак, муътабару муқаддас аст. 
Гарчанде то имрӯз бузургии модарро тамоми шоирону нависандагон, олимону донишмандони дунё дар саросари олам ба қалам додаву тасвир намуда бошанд ҳам, ҳанӯз ба якшаба ранҷкашиданҳои ӯ баробар нашудааст. То ин дам касе қудрати ба ин мавзуъ нуқта гузоштанро пайдо накардаасту касе намедонад, ки интиҳои ин мавзуъ дар куҷост. Дарвоқеъ, модар бузург асту беҳамто. Назди ин олиҳаи ҳусн ҳама шоҳу гадо сари таъзим фуруд меоранд. 
Бузургии модарро Паёмбари ислом Муҳаммад (с) то арш расондаву биҳиштро зери қудуми ӯ қарор додааст. Дар ин радиф, Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар ҳамаи суханрониҳояшон таъкид медоранд, ки модаронро дӯст дорем, ба қадри онҳо бирасем, эҳтиромашонро ба ҷо орем. Дар Паёмашон аз 28-уми декабри соли 2023 бори дигар таъкид доштанд: «Дӯстони азиз, ҷавонмардон, мардҳои муҳтарам, мову шумо на фақат дар як Рӯзи Модар, яъне 8-уми март, балки бояд ҳамеша ва доимо нисбат ба модарону хоҳарону духтарони худ ғамхору меҳрубон бошем… Ҳар яки мову шуморо модар ба дунё ҳаст кардааст. Ғайри модар – зан дигар муъҷизае ҳаст, ки инсон офарад? Ва чӣ қадар азият мекашад. Пас, мо ба модар чӣ гуна ғамхорӣ накунем? Гуфтам, боз мегӯям, такрор батакрор мегӯям, то вақте ки ҷон дорем, то вақте ки нафас боқист, ғамхорӣ кунед, меҳрубон шавед. Касе, ки беҳурматӣ мекунад, дуои неки падару модарро намегирад, умри бобаракат намебинад». 
Бале, ба дурустӣ, ки баракати зиндагӣ аз домони пурфайзи модар маншаъ мегирад. Дасти дуои модар мисли обест, ки дар решаи дарахт мерезад ва боиси сабз шудан мегардад. Барои ҳар яки мо модар нахуст, қаҳрамони ҳаёт ва маънии асосии зиндагист. Ӯ кист, ки ҳар лаҳзаи канори модар будан, дар хотироташ чун достоне нақш набаста бошад? 
Чанд рӯз қабл маъракаи сиёсӣ, яъне интихоботи даъвати нави вакилони Маҷлиси намояндагон буду ҳар яке ба хотири ояндаи дурахшон шахси арзандаеро интихоб кард. Вале, маро хотироти аҷибе ба ёд омад: соли 2010 ман низ дар ноҳия вакили маҳаллӣ интихоб гаштаму масъулиятеро бар дӯш гирифтам. Модарам, ки омӯзгор буд, аз ман пурсид: «Дар гузаре, ки вакил интихоб шудаӣ, чанд нафар иқомат мекунад?». Намедонам гуфтаму сарам дар бало монд. «Ту чӣ хел намояндаи давлат ҳастӣ, ки намедонӣ. Мардум ба ту бовар намуда,  интихобат карданд. Ду-се моҳ аз байн гузаштаасту ҳанӯз ту хобӣ. Ободии маҳал як сӯй, ту, ҳатто, намедонӣ чанд нафар ба маслиҳату ёрият дар иҷрои вазифаи бауҳдадоштаат ниёз дорад…». 
Он лаҳзаҳо дар чашмони модарам ҳисси норизоиро нисбатам эҳсос намудаму хиҷил гаштам. Бегоҳӣ сари дастархон бо падарам аз беаҳамиятиву вазифаҳои бауҳдадоштаи вакилон ҳарф заду таъкидам намуд: «Давлату Ҳукумат ба ҷавонон бовар карда, ояндаи Ватанро ба шумо месупоранд, наход чунин бетараф бошед?  Субҳи барвақт хезу ба гузарат рафта, аз ҳоли мардум бохабар шав. Мушкилашонро, то андозае метавонӣ, ҳал кун. Аз боварии мардум набаро, духтарам, кори хуб нест…». 
Ин ҳарфҳое буданд, ки маро дар иҷрои кори хайр то ҳанӯз бетараф намегузоранд. Маҳз ҳамин суханҳо дар зиндагиям раҳнамун шуданд.  Агар ҳар яки мо хотироти хешро варақгардон кунему суханони модарро ба ёд орем, ҳар каломи ӯ ҳикматест барои зиндагии мо. Пас, мебояд ҳар лаҳза ба қадри модарон бирасем, зеро онҳо нурбахши роҳи норӯшанӣ моянд.
 
Гулнисо САЪДОНШО, “Ҷумҳурият”