РӮЙИ МОДАР

Фархунда ҷаҳон зи рӯйи модар бошад, 
Хушбӯйи ҷаҳон зи бӯйи модар бошад.
Монанди Ситора ҳар ки Сино зояд, 
Дар ҳалқаи модарон паямбар бошад.
Рафтиву барои ту ғазал мегӯям, 
Меҳроби дуои ту нашуд абрӯям.
Ман кокули райҳонии худ мебӯям, 
Чун бӯйи ту мекунад гули гесӯям.
Оне, ки ба каф хайру дуо дошт, бирафт, 
Бар ман назари меҳру вафо дошт, бирафт.
Гуфтам, ки ба дӯст мебарам қиссаи хеш,
Он дӯст, ки бо ман равуо дошт, бирафт.
Дармони тамоми иллатам – «Шаҳнома», 
Девони баҳори қисматам – «Шаҳнома».
Лолоии Суҳробу Сиёвуш хонам,
Гаҳвораи сабзи миллатам – «Шаҳнома».
Моем, ҳамеша кори нодир кардем, 
Бо душмани хеш рӯйи хотир кардем.
Кӣ гуфт, ки содироти мо чизе нест?
Бар аҳли башар китоб содир кардем.
Қишлоқаи ман бӯи раёҳин дорад,
Ҳар зодаи ӯ дидаи хушбин дорад.
Пирони варо нур бувад дар дида,
Ҳар кӯдаки ӯ хандаи ширин дорад.
Қишлоқаи ман, дар ту гулафшон будам,
Дар гардани гулҳои ту марҷон будам.
Он лаҳза, ки чида-чида тутат хӯрдам,
Пиндор, ки дар равзаи ризвон будам.

Шаҳрия АҲТАМЗОД

ХАБАР ГИРЕД АЗ МОДАР!

Хабар гиред аз модар, амонат ҷони ларзонаш,
Ғанимат шарфаи пояш, ғанимат дасту домонаш, 
Ба пешаш чанд биншаста, хумори меҳр бишкаста,
Зи чашмаш бӯсаҳо гиред, аз чашмони пазмонаш!

Агар дар маҳфили айшед ё дар бистари хобед,
Агарчи сахт пуркоред, фурсат ҳам намеёбед,
Нигоҳи ӯ ба дар бошад, ду гӯши ӯ ба дарвоза,
Ҳамин ҳоло ба дидори азизи хеш биштобед!

Ҷаҳони обу дон аз мо азоби кор мехоҳад,
Сароби орзу аз мо ғами бисёр мехоҳад.
Ҳумоюнмеҳр модарҷон на ин мехоҳаду на он,
Зи фарзанди тунукмеҳраш фақат дидор мехоҳад. 

Хабар гиред аз модар, баногаҳ пир хоҳад шуд,
Вафо бахшед бар модар, ки фардо дер хоҳад шуд!
Тилисми ғафлати моро на аввал ҳаст, на охир, 
Ҳама аз сарнавишту вақт домангир хоҳад шуд...

Хабар гиред аз модар, амонат ҷони ларзонаш!
Ғанимат шарфаи пояш, ғанимат дасту домонаш, 
Ба пешаш чанд биншаста, хумори меҳр бишкаста,
Зи чашмаш бӯсаҳо гиред, аз чашмони пазмонаш!

ҲУНАР ТОҶИ САРАШ ШУД
Барги сабз ба бонуи саҳнаву синамо Марям Исоева

Сарафрозии худ дар саҳна медид,
Ҳунарро ҳамчу тоҷи сар пазируфт.
Миёни барфу борон, обу оташ
Гули оташ шуду ҳар субҳ бишкуфт.

Вуҷуди пур зи рамзу рози занро,
Чу як ганҷина бар мову ту бикшод.
Гаҳе бигрист, оҳашро шунидем,
Гаҳе хомӯш буду дошт фарёд.

Муҳаббатро ба нақше нақш мебаст,
Ҳунарро бо ҳаёти хеш омехт.
Каломи ишқу меҳри модариро
Чу зарҳалқа ба гӯши халқ овехт.

Ҳунар гуфту ҳунар суфту ҳунар бурд,
Зи баҳри тахти бахту хона бигзашт.
Ҳунар доди илоҳӣ буд, донист,
Дар ин раҳ аз худу бегона бигзашт.

Бузургмеҳри БАҲОДУР,  “Ҷумҳурият”